kasihan, het is (bijna) voorbij....

Even terug naar Lampu'uk, op een avond liggen wij in bed, zo 22 uur, Jantine met oordoppen in, Arie leest nog wat, dan vraagt Jantine, Arie wat ben je toch onrustig, wat is er, lig eens stil? en Arie reageert, schat, dit was een aardbeving...Hij eruit en naar buiten, in anderhalve minuut is gelukkig slechts de prullenbak omgevallen, weer hebben wij 't overleefd!

Inmiddels een paar dagen in Tapaktuan en we hebben ervan genoten, gisteren waren we te gast bij kepala sekolah, het hoofd der school, mister Edi, om 9 uur in onze nette kleertjes, met de becak zodat we niet al te bezweet aan zouden komen.... Ontvangst in zijn kamer, waar de foto's van al zijn voorgangers aan de muur pronken, eerst een goed gesprek. Hij is sinds twee jaar hoofd dezer school en in die twee jaar heeft hij geld van de lokale overheid en ook wat geld van ouders die het kunnen missen en daarvan de hele school opgeknapt. De lokalen, het sportveld, de tuin, de kantine. De aula moet nog, het geld is nu even op. Zo trots als een aap laat hij alles zien en worden wij uitgenodigd in diverse klassen wat te vertellen en de leerlingen vragen te laten stellen. Die zijn echter zo verlegen.....er komt niet veel uit, maar het is wel heel erg leuk! Vragen als, where you come from, where you stay now en how old are you? die kenden we al, veel verder komt het niet. Ruim twee uur later verlaten we een trotse Edi met zijn 30 man/vrouw personeel en de 300 kinderen van 15-18 jaar, wij hebben genoten en zo te horen, zij ook!!

Ons bezoek aan het Taman Nasional, oftewel het nationale Park Gunung Leuser, is ook memorabel. Met een minibusje naar de ingang van het park, dat is verlaten, er is geen mens, het lijkt ook niet op een ingang...hoe komen wij aan een gids? De driver gooit ons eruit bij een warung, rijdt weg, mama warung gaat bellen, oeps, beltegoed op, heb jij een telefoon bij je,nee, ikke niet! Gelukkig komt er van alles voorbij daar. Moeder regelt met haar werkeloze broer dat hij komt met zijn brommer, kaplaarzen aan, klewang bij zich, en een maat, ook met brommer. Stap maar op, we rijden eerst een stukje...Wat wilt u zien? Vogels, oke, dan krijgt u vogels! Na een tijdje over het asfalt een pad in, brommer stilgezet en lopen...waar blijven die vogels? Hier, zegt ie, een vogel, een mus!! (burung gereja), en nog een mus en duiven, en dat was het dan wel...wij verbergen onze teleurstelling niet, hij zegt, stap maar weer op, nog een eindje verder. Hetzelfde verhaal, nog een ander stukje, langs het strand, een vangplek/kooi voor vogels., leeg. We moeten wel foto's maken vindt hij, oa van eennest van een bosvarken, erg indrukwekkend, en ook van die mussen.... Ongelooflijk, hij blijft maar wijzen naar die kleine klere vogeltjes.... Voordat wij terugwillen nog even bij een warung wat drinken, heren, wat zal het zijn? Kokosnoten, lekker, en 1 frambozendrankje. Minta rekening: 40.000 rp, hoewel het maar 2,50 euro is is het veel te veel geld voor deze versnapering, maar dat zal Jantine haar gierigheid wel zijn....
Op de terugweg gelukkig nog een groep apen die zich graag laten zien en horen, leuk! en een dooie varaan..ook leuk.
Terug bij de warung gaan we onder een afdak aan het strand met de mannen afrekenen. Hij stelt voor 220.000, haha, orang lucu he. Arie stelt voor 100.000, vindt ie ook goed, 't is een volkje!
Om 14.30 zou onze driver terugkomen....15.30 is ie er nog niet, wij houden een ander busje aan, bijzonder vriendelijke jongen ook weer die de muziek een tandje harder zet, speciaal voor ons?? Hoeft niet hoor, hoef je ook niet te schreeuwen.
Een dag om nooit te vergeten..

Ook nog naar Pantai Air Dingin geweest, een mooie waterval waar de mensen hier heel enthousiast over zijn. Lekker 20 km met de becak, deze driver is wel terug op de afgesproken tijd, blij dat er wat te verdienen valt en hij rijdt lekker rustig.
's Avonds willen we gaan eten op de Jalan Merdeka waar heeeeel veel eettentjes zouden moeten zijn. Wij ontdekken er geen 1, het is zondag en je weet 't, dat is in moslimland een vrije dag, ook voor eettenthouders. Hebben ze mooi van t kolonialisme over gehouden...

Verder hebben we veel gewandeld hoewel de temperatuur daar geen aanleiding toe gaf, bloedheet! Dus voor de middag terug, maar het was heel leuk en prachtig, wandelen door de kampong, hier een goed gesprek, daar een foto, veel gelachen, veel kleurrijke mensen, heerlijk!
De andere avonden hebben we heerlijk gegeten bij Rikki en zijn familie, een eenvoudige warung langs de kant van de weg met een goed stuk kip voor Arie en lekkere tempeh voor Jantine. Ook de mango juice was niet te versmaden... Ja, dat biertje is hier niet te scoren, maar we zullen deze eettent en de vriendelijkheid van papa en de kinders missen.

Morgen minibus naar Medan (10 uur??!!), we komen langs de vulkaan Sinabung, die al 3 keer ontploft is, vreselijk voor die mensen hier, die daar het slachtoffer van zijn geworden. We hopen dat ie verder rustig zal blijven. 1 nacht in Medan en dan donderdag vliegen we naar Bangkok, direct door naar Chiang Mai vanwege de onrust in Bangkok. En dan nog heerlijk 3 weken Thailand, we boffen maar.
We zullen dit prachtige land en haar mensen missen,
terima kasih banyak en jumpa lagi!!
Arie en Jantine